Klaas Haas was een doodgewone haas. Hij had nooit haast, onze Klaas. Nee, hij had haast nooit haast. Ja, soms, maar bijna nooit. Eigenlijk had hij een totaal oninteressant leven. Alles ging z'n gangetje. 's Morgens werden de hazen gewekt door een haan, haan Hendrik, en zo werd ook Klaas deze morgen gewekt door het vrolijke gekukelekuu van de Haan. Met een glimlach om z'n mond, hij was immers een ochtendhaas, zette hij een kop koffie, om de dag in te luiden. Klaas liep met dezelfde glimlach nog om z'n mond zijn hol uit. 'Hallo', hoorde hij van boven. 'Een hele goede morgen, Evert', zei hij terug. Evert was de buurman van Klaas, en zoals alle dieren die Evert heten was hij een Eekhoorn. 'Heb je weleens gezien, dat als de zon opkomt, en er een paar wolken zijn, niet te veel, gewoon een paar, en het niet al te mistig is, dat die wolken dan lichter zijn dan wanneer de zon ondergaat?' 'Tjonge.. nee.' zei Klaas. 'Zo had ik het nog nooit gezien eigenlijk. 'Maar het is wel leuk toch?' vroeg Evert. 'Ja, het is heel leuk Evert' zei Klaas, terwijl hij zich voornam om maar wat vaker naar de zonsopgang te kijken. Wonderlijk eigenlijk, dacht hij terwijl hij zijn tuin uitliep, wonderlijk dat er zo veel dingen zijn die je op kunnen vallen. Terwijl hij het dacht viel er een eikel op zijn hoofd. 'Mag ik die? Jij zult hem vast niet nodig hebben denk ik.' hoorde hij Evert roepen terwijl hij zich over zijn hoofd wreef. 'Ja tuurlijk, Evert, geniet er van'. Dat beloofde een aardige buil te worden, dus hij nam zich ook voor om niet meer na te denken over dingen die op je kunnen vallen.
Hij liep het hazenpad uit, zo heette de straat waaraan hij woonde, want aan de andere kant van deze straat stond het kantoor waar hij werkte. Hij had het eigenlijk nooit echt een leuk kantoor gevonden, maarja, vanwege de worteltjescrisis had hij deze baan wel moeten nemen. Vooral zijn baas mocht hij niet. Zijn baas was dan ook geen haas, het was een vos. Reinier Vos heette hij. Reinier was niet per se slecht ofzo, maar soms als hij een keer met z'n verkeerde poot uit bed was gestapt dan was het niet aangenaam om in zijn omgeving te vertoeven (en van de 4 poten waren er 3 slecht, dus er waren maar weinig goede dagen). Maar ondanks dat was Klaas toch wel tevreden hoor, vergis je niet.
Klaas was de laatste tijd een beetje uit zijn doen. Een paar weken geleden was er namelijk een andere haas op nummer 44 komen wonen. Klaas wist dit maar al te goed, want hij kwam elke dag langs nummer 44 op zijn weg naar zijn werk. Klaas kende trouwens heel veel hazen hoor, maar deze haas had iets speciaals. Allereerst al haar naam: Maartje. Hoeveel hazen heten vandaag de dan nou nog Maartje? Hè? Maar niet alleen haar naam was speciaal voor Klaas, nee. Vanaf de eerste keer dat Klaas haar zag wist hij het al: dit was de mooiste haas die hij ooit had gezien. Dus sinds Maartje op nummer 44 woonde hoopte hij stiekem dat hij haar toevallig tegen het lijf zou lopen onderweg naar zijn kantoor, zodat hij even een gesprekje met haar kon hebben over de zonsondergang ofzo. Maar hij had Maartje nog nooit gezien onderweg naar zijn kantoor, dus hij vermoedde dat ze wel eerder of later het huis uitging dan hij. Wellicht dat ze nog een keer een buurtbarbeque hadden waar hij haar zou tegenkomen.. Dan kon hij een varkenshaasje voor haar bakken, en dan wellicht.. Tja.. Wie weet hoe het versieren bij hazen gaat he?
Vlak voor zijn kantoor hoorde hij ineens weer iemand roepen. 'He Klaas! Kun jij me even helpen'? 'Maar natuurlijk Merkel, wat kan ik voor je doen?'. Merkel was een Merel, die eigenlijk heel ergens anders woonde, maar die vaak op bezoek kwam bij zijn Oom, Maldrik. 'Nou, ik vroeg me dus vannacht af he, waar komt de dauw vandaag? Ik snap namelijk dat de bladeren nat zijn als het geregend heeft, want dan zie je het water uit de lucht vallen, maar de dauw.. Waar komt dat toch vandaan?' 'Tjonge Merkel, daar vraag je me wat. De regen komt uit de lucht, dus dan zal de dauw wel uit de grond komen denk je niet?' 'Daar zit wat in Klaas. Maar denk je dat er iets aan te doen is? Ik glijd namelijk altijd van de takjes af als het vroeg is, en dat vind ik best lastig.' 'Pfoe. misschien moet je gewoon even wachten tot de dauw weer opgedroogd is, en pas daarna op het takje gaan zitten?' 'Wauw wat een goed idee Klaas. Dank je! ik wist wel dat jij raad zou weten'. En met een nog grotere glimlach dan daarvoor liep Klaas het kantoor binnen...
